Σάββατο, μετά την πρόβα. Σε μια Αθήνα που ξανακρυώνει. Διασχίζω όλη την Πατησίων για να προλάβω την Αγάπη. Αυτήν που ενταφιάσαμε στις οθόνες και τις εφαρμογές. Όλοι εμείς οι ζωντανοί-νεκροί που χαζεύουμε εξ αποστάσεως τη ζωή να μας (απο)χαιρετάει. Την Αγάπη που υποβιβάσαμε σε αφηρημένη έννοια. Ανάξιοι Αυτής. Τρέχω για να ζεσταθώ, για να μην αργήσω στο ραντεβού μαζί Της. Πλατεία Ομονοίας με έργα αναδιαμόρφωσης, λαμαρίνες, μουτζούρες, κόρνες και κόσμος από όλα τα σημεία της Γης. Μπάγκειον. Δεσποτικό, μεγαλοπρεπές, αγέρωχο. Ανεβαίνω τα σκαλιά της εισόδου, χωρίς να βγάλω το παλτό μου. Το κασκόλ μου. Παίρνω το πρόγραμμα και μπαίνω στην Υποδοχή του πάλαι ποτέ ξενοδοχείου. Ο ενταφιασμός της Αγάπης εμπρός μας σε μια σεμνή τελετή. Κεράκια γενεθλίων στους παρευρισκομένους. Ψιμύθια στην ανεκτίμητη Νεκρή. Ένα σήμα του Ηλία και ανηφορίζουμε στον τρίτον όροφο. Εν τω μεταξύ, η λέξη «αγάπη» χαμηλόφωνα και με ερωτηματικό στα χείλη των ηθοποιών που μας πλησιάζουν. Χαμόγελα κι αμηχανία. Το φάσμα του σπουδαιότερου αισθήματος κατοικοεδρεύει στον τελευταίο όροφο του πανδοχείου σε βέβαιη αποσύνθεση. Περιφερόμαστε ατάκτως στις αίθουσες πριν ξεκινήσει η σπονδυλωτή περφόρμανς. Εικαστικές συνθέσεις με ισχυρά εννοιολογικά συμφραζόμενα και κοφτερούς συμβολισμούς. Και από κάτω, μέσα απ’ τα τζάμια, η καρδιά της πλατείας να χάσκει ενόσω ξαναγίνεται στρογγυλή. Το κυκλικό σιντριβάνι φέρνει απρόσμενα ένα κύμα αισιοδοξίας. Η προσμονή για την επάνοδο της χαμένης αστικής ομορφιάς; Μπορεί! Και να τα θραύσματα του ερωτικού λόγου από τη Σάρα Κέην και τον Κολτές ως τον Δημητριάδη, τον Πεντζίκη και τον άγιο των ελληνικών γραμμάτων που εξυμνεί την αγάπη του χειμώνος. Αλλά και τις προσωπικές αφηγήσεις των συντελεστών. Ως μια ιερή εκμυστήρευση και αυτή. Η εικονοκλαστική δύναμη της σύνθεσης των σωμάτων, η αφοσίωση των ερμηνευτών, το ξεγύμνωμα της ψυχής και των προθέσεων, η νοσταλγία της πολυσυλλεκτικής μουσικής, η υπενθύμιση της ανθρώπινης φύσης, η γιορτή και η κυριολεκτική ζύμωση των λέξεων «βρεθήκαμε», «σωθήτω» παρελαύνουν από δωμάτιο σε δωμάτιο και πλημμυρίζουν από το νερό της αγάπης στο αίθριο. Μάς καταβρέχουν για να τρυπήσουμε τον πάγο σφίγγοντας το μαχαίρι στο διάδρομο. Έξυπνες ιδέες, ωραίες εφαρμογές, πλήρης αξιοποίηση του χώρου, απλότητα και ειλικρίνεια σε ένα επινοημένο θέατρο που ξαφνιάζει ως μια ακομπλεξάριστη διαδρομή. Οι ερμηνευτές Ηλίας Βογιατζηδάκης, Ορφέας Γεωργίου, Μυρτώ Δελημιχάλη, Αναστασία Κατσιναβάκη, Βαγγέλης Παπαδάκης, Ευαγγελή Φίλη, Χάρης Φραγκούλης, Αλεξάνδρα Χασάνη στα χέρια του απόλυτου ενορχηστρωτή του όλου, Ελένης Καλαρά. Της δημιουργού που είχε την τόλμη να καθρεφτίσει τα πρόσωπά μας, ακριβώς όπως είναι. Ελένη, σ’ ευχαριστώ για την εμπειρία. Σ’ ευχαριστώ που μ’ έκανες να μη βαρεθώ στιγμή. Που μου ζέστανες την καρδιά σε μια κρύα νύχτα του Γενάρη. Που μου χάρισες το πιο γλυκό φιλί, από την ωραιότερη γυναίκα που μ’ αγκάλιασε όλο αγάπη, δίχως υπόκριση, χθες βράδυ μπροστά στην πολυθρόνα. Ελένη, σ’ ευχαριστώ που μ’ έκανες να ξαναπιστέψω πως αυτός είναι ο δρόμος της τέχνης που ονειρεύτηκα. Ανεξάρτητος, απλός κι αληθινός! Ναι, αυτή η «Αγάπη» προτείνεται με το χέρι στην καρδιά. Σπεύσατε όσο είναι ακόμη καιρός…
Παραστάσεις: Πέμπτη, Παρασκευή 20.15 και Σάββατο, Κυριακή: 18.00 / Μπάγκειον Ξενοδοχείο (Πλατεία Ομονοίας) τηλ.: 6947632298. Μέχρι και τις 26 Ιανουαρίου.
theatergoer 